ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΕΙ ΤΟ ΧΑΡΤΙ Διήγημα της Μαρίνας Αποστόλου Σαν έβγαλα το δημοτικό σχολείο, οι γονείς μου θέλανε να με στείλουνε να μάθω μια τέχνη στην πόλη, κοντά στους θειους μου. Να ράβω, να γαζώνω, κάτι με ρούχα τέλος πάντων να μάθω, όπως πολλές κοπέλες. Οι συγχωριανοί όμως τούς είπανε πως είναι κρίμα να πάω χαμένη κι αφού τα παίρνω τα γράμματα, να με γράψουνε στο γυμνάσιο στη Ναύπακτο. Αγράμματοι άνθρωποι, δεν είχαν βγάλει ούτε το δημοτικό κι είχαν τρία κορίτσια να μεγαλώσουν, εμένα δηλαδή και τις δύο μικρότερες αδερφές μου, δεν είχαν λεφτά να στέλνουν στους θειους μου για να πηγαίνω εγώ γυμνάσιο και να χάνω τον καιρό μου στα θρανία έχοντας διάβασμα κάθε μέρα ενώ δουλεύοντας στη βιοτεχνία της θείας μου θα ξεπλήρωνα τη φιλοξενία και θα μάθαινα και τη δουλειά, να ξέρω κάτι να κάνω σε όλη μου τη ζωή. Η θεία μου σαν άκουσε πως το χωριό έβαζε λόγια στη μάνα μου για γυμνάσιο και τέτοια καμώματα δεν έκρυψε την άρνησή της. «Εμείς εδώ Ευτέρπη τη Σία δεν την καλέσαμε για επιστήμ...
.jpg)