ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΑ

 

Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΑ

Σκην. Francesca Minutoli

 

Θέατρο Αλκμήνη

Αλκμήνης 8-12, Πετράλωνα

 

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ, δραματοποιημένο διήγημα της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν

 

®Ερμηνεύει η Μαρία Μαλταμπέ

 

Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 2025

στις 21:30

 

Σχολιάζει η Μαρίνα Αποστόλου

 

«Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ…»

 

Η Μαρία Μαλταμπέ είναι μια από τις πιο ευγενικές και γλυκιές παρουσίες που έχω συναντήσει στο θέατρο τελευταία. Αέρινη, σαν κούκλα, ξανθιά και γαλανομάτα, αδύνατη σαν αληθινή Αγγλίδα μιας άλλης εποχής. Όπως δηλαδή και ο ρόλος που ερμηνεύει. Ένας ρόλος που αξίζει κανείς να παρατηρήσει ως προς τις λεπτομέρειές του ιδίως αν μελετάει τον φεμινισμό στο πλαίσιο της αντίστοιχης πτυχής της θεατρικής θεωρίας. Ένας χαρακτήρας τόσο εύθραυστος όσο και δυνατός μαζί που θεραπεύεται μόνος του τελικά, αντλώντας σθένος από τον ίδιο του τον εαυτό.

Η κατάθλιψη λοχείας είναι μια πραγματικότητα, ένα δεδομένο (;), μια φυσική συνέπεια, βιολογική συνυφασμένη με τις ορμόνες της νέας μητέρας που αφορά το σύνολο του περίγυρου μιας λεχώνας και όχι μόνο την ίδια. Είναι μια κατάσταση πολύ σκληρή που σε υποβαθμίζει στο μηδέν, στο τίποτα, στην απόλυτη θλίψη, που σε φέρνει αντιμέτωπη με μια άνιση μάχη με έναν αόρατο αλλά πανίσχυρο εχθρό: την κατάθλιψη.

Μια γυναίκα που απομονώνεται σε ένα εξοχικό σπίτι από τον σύζυγό της Τζων για να ξεπεράσει την κατάθλιψη που της χτύπησε την πόρτα αμέσως μετά τη γέννηση του μωρού τους καλείται να αποκρούσει μια πληθώρα από βέλη: την απουσία όρεξης, την αϋπνία, τη θλίψη, την καταβολή δυνάμεων, τις αυστηρές οδηγίες του Τζων που είναι γιατρός και τα ξέρει όλα και δεν διαπραγματεύεται τίποτα καθότι πραγματιστής που δεν έχει χρόνο για παιχνίδια, το μωρό της που μεγαλώνει γρήγορα στα χέρια μιας γυναίκας που αν και δεν είναι μητέρα τα καταφέρνει τέλεια με το παιδί, της κουνιάδας της που κατέχει την τέχνη της οικογένειας άριστα, την καταπίεση του να αφήσει τη συγγραφή που δίνει νόημα στη ζωή της, τη μητέρα της που της λέει να κρατάει την ιδεοθύελλα για τον εαυτό της και να κάνει υπομονή αλλά και να νιώθει τιμή και χαρά για το γεγονός της μητρότητας, το ακαλαίσθητο σπίτι που της έχει ενοικιάσει ο Τζων στην εξοχή ως ησυχαστήριο με μια άθλια κακόγουστη ταπετσαρία σχεδόν τσαντίρι που προσβάλλει την αισθητική της αλλά και που γεννά παραισθήσεις και την ξεσηκώνει για περαιτέρω παρατήρηση και δράση μέχρι και επανάσταση.

Μπορεί μια συγγραφέας που ζει και δραστηριοποιείται μέσα από τη φαντασία και την υπέρβαση της λογικής να υποταχτεί σε ένα τυπικό πρόγραμμα με χάπια, βιταμίνες, ηλεκτρολύτες και υποδείξεις; «Ο Τζων λέει…» είναι η εκκίνηση κάθε της σκέψης όταν η ίδια πασχίζει να δει τον εαυτό της σε εκείνο τον χώρο, εκείνη την εποχή… Ο Τζων που τα ξέρει όλα, αποφασίζει για όλα, της στερεί τη δυνατότητα για έναν καλύτερο χώρο με τριαντάφυλλα, ο Τζων που ξέρει αν βελτιώθηκε η γυναίκα του, αν πήρε βάρος, πότε ακριβώς πρέπει να φύγουν…

Μια γυναίκα επίσης δεν έχει άραγε το δικαίωμα να εξελίσσεται μέσα στον γάμο της; Πόσο πρωτοποριακή ιδέα αυτή για ένα λογοτέχνημα του 19^ου αιώνα! Τότε που οι γυναίκες όχι απλά δεν είχαν το περιθώριο να βιώσουν την κατάθλιψη λοχείας αλλά που το gaslighting ήταν τουλάχιστον δεδομένο με την επόμενη εγκυμοσύνη να έρχεται σε ελάχιστο χρόνο. Που καμιά ευκαιρία δεν τους προσφερόταν για ανάρρωση και που η απόδραση από τη χυδαία χωρίς αξιοπρέπεια πραγματικότητα ήταν ασύλληπτο όνειρο…

Το παιχνίδι με το χρώμα του κίτρινου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον: είναι το χρώμα του φωτός που φέγγει μα και τυφλώνει, του ήλιου που χαρίζει ζωή μα και του φεγγαριού που λούζει τη μαύρη νύχτα, των μαλλιών της δρώσας από την Αγγλία, των λουλουδιών αλλά και του μίσους και της ζήλειας και εν προκειμένω της απωθητικής ταπετσαρίας που λερώνει, ασύμμετρη και κακοποιημένη μα και ερέθισμα και σημείο αναφοράς, βαθιά συμβολική και υπερφυσική μα τελικά λειτουργική και λυτρωτική.

Μια παράσταση σεμνή, λιτή, με ένα κείμενο ουσίας, σωστά σκηνοθετημένο, μετρημένο με συγκεκριμένες στιγμές έντασης χωρίς υπερβολές, με ιδέες διαχρονικές και κρυστάλλινες. Και όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά για κάθε άνθρωπο που σπάζει τα δεσμά του, υπερβαίνει άσχημες καταστάσεις, απελευθερώνεται, εκφράζεται μέσα από τη δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα, δεν ανέχεται να του επιβάλλονται και ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για εκείνον.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ: https://www.theatro.gr/kitrinh-tapetsaria