ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΣΕ ΧΑΝΤΑΚΙ
του Φάουστο Παραβιντίνο
Θέατρο «STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ»
Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
® Θανάσης Κεφαλάς, Στέλλα Κρούσκα,
Φώτης Μακρής, Φοίβος Σαμαρτζής, Πάρις Σκαρτσολιάς, Ηρώ Χαλκίδη.
Αναλύει η Μαρίνα Αποστόλου την παράσταση της Κυριακής 16
Νοεμβρίου 2025 (στις 8.00 μ.μ.)
ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΙΖΑ ΟΡΛΑΝΤΟ ΚΑΙ
ΓΙΑΤΙ;
|
«Άραγε οι
επιρρεπείς σε κινδύνους ξέρουν ότι είναι επιρρεπείς σε κινδύνους; … Ακόμα κι
αν τα έκανε αυτά, θα ήταν πάντα η Ελίζα μου… Όλη η Ιταλία μια μικρή πλατεία
μπροστά στο βενζινάδικο…» |
Περίληψη του έργου έτσι όπως δίνεται από
το δελτίο τύπου της παράστασης:
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μικρή πόλη στη βόρεια
Ιταλία.
Μία η ώρα το πρωί: Μια νεαρή κοπέλα, δολοφονείται με
άγριο τρόπο και το σώμα της ρίχνεται γυμνό σε ένα χαντάκι.
Τρείς η ώρα το πρωί: Ένας νεαρός άνδρας ανακαλύπτει
το πτώμα.
Τέσσερις η ώρα το πρωί: Η αστυνομία καθορίζει την
αιτία θανάτου: «Το θύμα πέθανε από το πολύ ξύλο».
Μια γυναικοκτονία έρχεται να ταράξει την ηρεμία της
μικρής κοινωνίας.
Ποιος το έκανε; Ποιος σκότωσε το κορίτσι κλωτσώντας
το με απίστευτη σφοδρότητα, στην κοιλιά, στο πρόσωπο και σε όλο του κορμί;
Η έρευνα ξεκινά. Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται.
Έξι πρόσωπα εμπλέκονται στην υπόθεση της νεκρής
κοπέλας.
Ό,τι μαθαίνουμε, το μαθαίνουμε από αυτά τα έξι
πρόσωπα που μονολογούν, προσπαθώντας να βρουν την λύση σε αυτή την ιστορία.
Προσωπικά άγχη, ακραίες ψυχολογικές μεταπτώσεις,
οικογενειακά δράματα, μετανάστες που αναζητούν ανέλπιδα μια κάποια ευκαιρία,
νεαροί χαμένοι στα ναρκωτικά και στην χωρίς κανένα σκοπό ζωή τους.
Και στο τέλος, η αποκάλυψη του μυστηρίου της
δολοφονίας της νεαρής κοπέλας. Μια αποκάλυψη σοκαριστική και αναπάντεχη. Που
έρχεται να κλονίσει οποιαδήποτε βεβαιότητα θέλαμε να έχουμε. Δεκαέξι ώρες
αργότερα, το έγκλημα εξιχνιάζεται, αποκαλύπτοντας έναν κόσμο βίαιο, αδυσώπητο
και ακατανόητο.
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τελικά την ιστορία της
νεκρής κοπέλας ως αφορμή, για να μιλήσει για μια κοινωνία απογοητευμένη, βαριά
άρρωστη, χωρίς ιδανικά, ανίκανη να ονειρευτεί και που αρκείται στην επιβίωση
μέσα στην ολοκληρωτική επικράτηση ενός άκρατου και αδηφάγου καπιταλισμού. Μας
παραδίδει ένα σκοτεινό έργο και καταφέρνει να μας περάσει από την «ησυχία»
αρχικά ενός στέρεου θρίλερ, με σασπένς και χιούμορ, στην «ανησυχία» για έναν
κόσμο βίαιο, άνισο, άδικο και σκληρό, που αποκαλύπτεται μπροστά μας σε τέτοιο
βαθμό οικείος και αναγνωρίσιμος, που επιτείνει την αγωνία μας και τον
προβληματισμό μας.
Αν μου πρότεινε κάποιος να
τον ακολουθήσω στην παρακολούθηση μιας μουσικής θεατρικής παράστασης, θα του έλεγα
κάθετα «όχι» χωρίς καν να ρωτήσω τίποτα περισσότερο για το περιεχόμενό της.
Η μουσική μου αρέσει
βεβαίως, όπως στον πιο πολύ κόσμο, παρότι δεν έχω γνώσεις ούτε καν
στοιχειώδεις. Αναφορικά δε με το θέατρο, την θεωρώ απλά ως ένα καθαρά
συμπληρωματικό στοιχείο, ένα αξεσουάρ που απλά ενδύει την παράσταση και
γαργαλάει τις αισθήσεις του θεατή. Ως εκεί.
Ξεκινώντας από το σπίτι προς
τα Εξάρχεια και το Studio Μαυρομιχάλη, το μόνο που
είχα καταλάβει για την εν λόγω παράσταση ήταν πως το θέμα της αφορούσε τις γυναικοκτονίες
και ότι το κείμενο παρουσιαζόταν υπό μορφή διάφορων μονολόγων. Ήμουν δηλαδή
εντελώς ανυποψίαστη για το τι θα επακολουθούσε και για το τι διαμάντι θα
έβλεπα.
Με το που πήρα τη θέση μου
στην πλατεία και έβγαλα ως συνήθως το τετράδιο και το στυλό μου από την τσάντα
μου, παρατήρησα φυσικά ότι ο θίασος είχε τον ρόλο ορχήστρας επί σκηνής με τα
μουσικά όργανα να καταλαμβάνουν μεγάλο της μέρος. Αναρωτήθηκα τι σόι παράσταση
θα είναι αυτή και πώς θα μας παρουσιάσουν αυτό που θέλουν. Πώς δηλαδή
ακριβώς θα αποδοθεί το δραματικό κείμενο του Ιταλού συγγραφέα.
Με την εναρκτήρια σκηνή να
πλημμυρίζει με τους ήχους του πασίγνωστου Felicita (καθαρή ειρωνεία της λέξης), που στο τέλος δικαίως
κατέληξε παραφωνία, κατάλαβα ότι η μουσική και το τραγούδι όχι απλά θα έχουν
πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση (χωρίς υπερβολή γύρω στο 40% αν όχι στο 50%)
αλλά και ότι θα μεθύσουν και θα ανατριχιάσουν προοδευτικά το κοινό καθώς εκείνο θα
αγωνιά για την εξιχνίαση του στυγερού εγκλήματος.
Πρόκειται για μια παράσταση
που προσωπικά, όχι απλά μου άρεσε αλλά με άφησε κυριολεκτικά άφωνη! Για τη
μελωδικότητά της, για την ευαισθησία της, για το σασπένς της, την άρτια
σκηνοθεσία της, για τους φωτισμούς της σε μεγάλο βαθμό, πραγματικά μιλάμε για
σεμινάριο φωτισμών, μπράβο και ξανά μπράβο στον Φώτη Μακρή που εργάστηκε με
επιμέλεια πάνω στο κομμάτι αυτό, μόνο ως παράδειγμα αναφέρω τη στιγμή που
υποδυόμενος τον αστυνόμο έλεγε την ατάκα «τα βλέπω όλα μαύρα» κι εκεί, εν είδει
αντίθεσης, τα φώτα άναψαν σε σκηνή και πλατεία, σαν ένας άλλος Οιδίπους που
αμφιταλαντεύεται μεταξύ σκότους και φωτός, γνώσης και άγνοιας.
Με εξέπληξε φυσικά για τις ερμηνείες
των ηθοποιών που δίνουν το 100% του καλύτερού τους εαυτού. Για παράδειγμα, η
Στέλλα Κρούσκα ως μητέρα με συνεκλόνισε με την ερμηνεία της (είδε το παιδί της για
πρώτη και τελευταία φορά στην ίδια επαρχιακή κλινική… ο μπαμπάς της κόρης της έγινε
και πάλι ο ξένος Μάριο…) και ο Πάρις Σκαρτσολιάς με εντυπωσίασε με τη σημαντική
του πρόοδο υποκριτικά σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είχα δει στον Αμερικάνικο
Βούβαλο. Ο Φοίβος Σαμαρτζής ήταν ένας σωστός χείμαρρος ως Τσί(μ)πο εραστής
και τελικά και ως προαγωγός της άτυχης Ελίζας, οι μουσικές του σπουδές και
δεξιότητες φάνηκαν με το παραπάνω στη συμβολή του στη μουσική, όπως προείπα,
αυτή παράσταση ενώ και ο Θανάσης Κεφαλάς που ανακαλύπτει το πτώμα της νεαρής
κοπέλας ξεχωρίζει με τη φυσικότητά του τόσο στην εναρκτήρια σκηνή όσο και στην
πορεία παίζοντας ντραμς και όχι μόνο.
Εκείνη που διακρίνεται ακόμα
περισσότερο είναι η ηθοποιός Ηρώ Χαλκίδη που πραγματικά είναι φαινόμενο ερμηνείας
αντιστρόφως ανάλογο με το νεαρό της ηλικίας της. Εργάζεται με την υπέροχη φωνή της
την οποία χρωματίζει όταν πρέπει για να υποδυθεί την αλλοδαπή από το ανατολικό
μπλοκ, παίζει με τα μάτια της και τα χείλη της που γουρλώνει και σουφρώνει
ανάλογα, με τα ίσια, μακριά καστανά μαλλιά της, τα τεντωμένα χέρια της ακόμα και
με τα πόδια της και το κόκκινο διχτυωτό καλσόν της. Κοινώς παίζει ολάκερη με
κάθε στοιχείο του σώματός της μα κυρίως με την ψυχή της. Είναι υπερταλαντούχο
πλάσμα, δεν την είχα ξαναδεί, και είμαι βέβαιη ότι δεν κάνω λάθος για όσα λέω
υπέρ της.
Γενικότερα, όλοι οι νέοι
ηθοποιοί αυτής της παράστασης έχουν πολλαπλές δεξιότητες και μου δίνουν την
αίσθηση ότι διαθέτουν μια ωριμότητα που μάλλον θα ταίριαζε σε πρόσωπα
μεγαλύτερης ηλικίας και επαγγελματικής εμπειρίας. Παρότι η παράσταση διέπεται από σκοτάδι και απελπισία,
απογοήτευση, κοινωνική έκπτωση και απαξίες, κάνει τον θεατή να αποχωρεί
από την αίθουσα με φως και ελπίδα. Κι αυτό οφείλεται σημαντικά στους συντελεστές,
ιδίως τους νέους.
Άφησα για το τέλος τον ίδιο
τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, τον Φώτη Μακρή, τον ενορχηστρωτή αυτού του
δημιουργήματος. Θα ήθελα να τον συγχαρώ για την επιλογή του κειμένου, τις σκληρές
δοκιμές που σίγουρα έκανε με τους συνεργάτες του, την απόδοση του έργου, τη
μουσικότητα της παράστασης που κυριάρχησε, τον συντονισμό ευρύτερα, τις διπλές
διανομές που είδαμε σε Σκαρτσολιά και Σαμαρτζή αλλά πιο πολύ την ανθρωπιά του
να αφιερώσει το φινάλε της παράστασης σε γυναίκες – θύματα γυναικοκτονιών που συντάραξαν
το πανελλήνιο τα τελευταία χρόνια.
Το έργο του Παραβιντίνο
είναι ένας ύμνος στο ευάλωτο της γυναικείας φύσης είτε η γυναίκα είναι λευκή
είτε μετανάστρια, είτε προέρχεται από «καλή» οικογένεια και έχει η ίδια
διακριθεί στην ποίηση είτε κατάγεται από εμπόλεμη χώρα, αφιλόξενη και
επικίνδυνη. Ο συγγραφέας καταδύεται στην ανθρώπινη ψυχή και του άντρα και της γυναίκας
εξίσου: Γιατί ένας άνθρωπος και δη νέος επιλέγει την αυτοκαταστροφή; Γιατί δεν
έχει όνειρα; Γιατί δεν είναι δημιουργικός μα προτιμά την αυτοταπείνωση, την
περιθωριοποίηση; Πώς η γυναίκα είναι έρμαιο των επιθυμιών της συνυφασμένων με τις
εφήμερες υλικές απολαύσεις πώς άνετα γίνεται άθυρμα στα χέρια των αντρών και
τέλος πώς οι άντρες που συντηρούν την πορνεία – τρόπο εξευτελισμού της γυναίκας
συνάμα την καταδικάζουν και την συντρίβουν όταν πρόκειται για το δικό τους παιδί;
Ματαιοδοξία, μικρές
κοινωνίες άρρωστες μέσα και έξω, χρήση ουσιών, γονεϊκότητα, λυσσασμένα μέσα
ενημέρωσης, αστυνομικοί που πρέπει να βρουν άμεσα τον ένοχο. Να κάποιες από τις
εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής που φωτίζει ο Φ.Π. .
Είναι μια παράσταση που
ειλικρινά συστήνω ανεπιφύλακτα!
Κάθε Σάββατο στις 9 μμ και κάθε Κυριακή στις 8 μμ.
Ακολουθεί το σχόλιό μου στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
Στην Αθήνα με τις αναρίθμητες πλέον
παραστάσεις, χωρίς ανάσα από Δευτέρα έως Κυριακή, είναι πραγματικά τόσο δύσκολο
και ενίοτε αμφίβολο ή και διχαστικό το τι να επιλέξει κανείς να δει σύμφωνα
βέβαια πάντα και με την αισθητική και τις προσδοκίες του. Ξέρετε κάτι όμως;
Τελικά, οι πολύ καλές παραστάσεις είναι αυτές που δεν τους φαίνεται εκ
προοιμίου ότι θα είναι τόσο πολύ δυνατές! Γιατί; Γιατί δεν λούζονται από
διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες, λόγια πολλά και ταμπέλες. Γιατί θα μιλήσουν
κατευθείαν στο μυαλό και στην ψυχή του θεατή κάνοντάς του κυριολεκτικά
ηλεκτροσόκ την ώρα της θέασης. Μια τέτοια παράσταση είναι το ''Νεκρή φύση σε
χαντάκι'' στο Studio Μαυρομιχάλη με έναν θίασο και συνάμα μουσικό συγκρότημα
του οποίου τα μέλη - καλλιτέχνες παίζουν όλοι ανεξαιρέτως μόνο άριστα - όχι
απλά πολύ καλά. Δεν το περίμενα, το ομολογώ, να δω απόψε τέτοια εργάρα. Μας
έκανε να παραμιλάμε. Θα επανέλθω το συντομότερο δυνατό με πιο αναλυτικό σχόλιο.
Χίλια μπράβο σε όλους τους συντελεστές!
Λοιποί συντελεστές:
Μετάφραση : Ανταίος Χρυσοστομίδης
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί : Φώτης Μακρής
Μουσική : Νείλος Καραγιάννης
Σχεδιασμός ήχου : Νίκος Ρουσσάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Κλεοπάτρα Τολόγκου
Τρέιλερ παράστασης : Νίκος Δαλέζιος, Φοίβος
Σαμαρτζής
https://www.youtube.com/watch?v=241mPVwf9y8
Φωτογραφίες: Δάφνη Δίγκα
Comments
Post a Comment