ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 

ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Σκην. Κωνσταντίνος Ασπιώτης

 

Θέατρο Βρετάνια

Πανεπιστημίου 7, Αθήνα

 

Σάββατο, 8 Νοεμβρίου 2025

στις 18:00

 

Σχολιάζει η Μαρίνα Αποστόλου

 

«ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ…

ΤΟ ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΒΟ, ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΑ ΒΟΥΒΟ…»

 

Φιλόδοξη, γενναιόδωρη και ιδιαιτέρως προσεγμένη παραγωγή, κερδίζει τις εντυπώσεις και γοητεύει πρωτίστως με τα ακριβά της σκηνικά, τα πολύ ορθά επιλεγμένα της κοστούμια, φυσικά τον πολυάριθμο θίασό της με τον Άκη Σακελλαρίου να κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Φαούστο αλλά και να διευθύνει καλλιτεχνικά την παράσταση στο σύνολό της.

Παρακολουθείται ευχάριστα, έχει γρήγορη και ευχάριστη ροή ενώ η αρκετά μεγάλη της διάρκεια, που οφείλεται βεβαίως στην πλούσια πλοκή του πολυτάραχου ταξιδιού του τυφλού πρώην υψηλόβαθμου στρατιωτικού, δεν κουράζει καθόλου χάρη στο ολιγόλεπτο διάλειμμα που μεσολαβεί.  

Ο στρατιώτης Τσίτσο, καλείται από την υπηρεσία του να συνοδεύσει τον απόστρατο τυφλό λοχαγό Φάουστο, από το Τορίνο στη Νάπολη. Ο λοχαγός, εκκεντρικός, ευφυής, αγενής και απρόβλεπτος ων, θα δοκιμάσει πολλές φορές τα νεύρα και τις αντοχές του πιστού και καλόκαρδου Τσίτσο αλλά και θα συναντήσει ξανά την άδολη και αληθινή αγάπη της νεαρής και όμορφης γιατρού Σάρα που τον περιμένει στον τελευταίο του σταθμό. Γιατί ο Φαούστο ταξιδεύει ως εκεί; Ποιος ο στόχος του; Πού αποσκοπεί το απάντημα με τον αδερφό του και τι είναι αυτό που τους έχει χωρίσει και συνδέσει μαζί και γίνεται εκ νέου η αφορμή για την τελευταία και μοιραία επαφή τους;

Πολλοί διακρίνουν, μέσα από το έργο αυτό, την υπέρτατη αξία της ανδρικής φιλίας, προσωπικά όμως ξεχώρισα την αξία της αγάπης και της συμπαράστασης, της ανυστερόβουλης αφοσίωσης που ξεπερνά απλά το καθήκον και την εκτέλεση μιας εντολής που έρχεται άνωθεν, τον έρωτα της γυναίκας που παραμένει αναλλοίωτος κόντρα στον χρόνο και τη φθορά που προξενεί ένα δυστύχημα μα πάνω κι από όλα αυτά τη δύναμη της ζωής που υπερισχύει και νικάει τόσο την όποια ανημπόρια όσο και τον ίδιο τον θάνατο.

 

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

®Για το καλοδουλεμένο της κείμενο, προϊόν πολύπλοκης εργασίας που έχει διέλθει ποικίλα στάδια. Αν διαβάσει κανείς τις πληροφορίες της παράστασης, θα διαπιστώσει ότι τη βάση αποτελεί το μυθιστόρημα του Τζ. Αρπίνο «Το σκοτάδι και το μέλι», που έχει διασκευαστεί από τον Πίνο Τιέρνο, σε μετάφραση της πολύ έμπειρης και γνωστής μεταφράστριας Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, με δραματουργική επεξεργασία από τον σκηνοθέτη τον ίδιο (Κων/νο Ασπιώτη) και την ηθοποιό Αλεξάνδρα Αϊδίνη αλλά και την τελευταία να προσθέτει μεταφραστικά από το μυθιστόρημα. Το κειμενικό παιχνίδι με την τυφλότητα δεν περνά απαρατήρητο με πυκνές αναφορές και αιχμές σε αυτήν: μην εμπιστεύεσαι ποτέ έναν τυφλό, ας παίξουμε το αγαπημένο μου παιχνίδι την τυφλόμυγα, όπως σε βλέπω και με βλέπεις, ο έρωτας είναι τυφλός, βρες το αόρατο μες το ορατό κ.α..

®Για την ερμηνεία, χωρίς καμιά αμφιβολία, του μοναδικού και υπερταλαντούχου Άκη Σακελλαρίου ως Φαούστο. Απέδωσε έξοχα τον χαρακτήρα που διψάει τόσο πολύ για τη ζωή και εξαιτίας της τυφλότητάς του έχει αναπτύξει στο έπακρον τις αισθήσεις της όσφρησης και της αφής. Απολαμβάνει το παραμικρό στοιχείο της ζωής, αγαπά ταυτόχρονα να κατακρίνει, να απορρίπτει και να κατηγορεί όποιον δεν εγκρίνει, γίνεται αφεντικό και συνοδοιπόρος, προστάζει διαρκώς τον Τσίτσο, τον υποτάσσει σχεδόν στερώντας του τα έγγραφά του, διασκεδάζει ακόλαστα αλλά και οδηγείται σε μια έκβαση που διαψεύδει κατά βάθος κάθε όρεξή του για τη ζωή και τις χαρές της. Είναι κυνικός και πληγώνει αυτούς που τον αγαπάνε όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Σάρα, τολμά να τραβήξει τη σκανδάλη, είναι έτοιμος να βάλει τέλος και στη δική του την ύπαρξη όμως διασώζεται χάρη στη δύναμη της αγάπης αλλά και της τύχης που κάποιες φορές χαμογελάει αφειδώς στον άνθρωπο (ενώ παλιότερα μπορεί να του έχει φερθεί πολύ σκληρά). Όποιος παίζει με τη φωτιά καίγεται όμως η περηφάνεια και το κοφτερό μυαλό σε συνδυασμό βέβαια με την οικονομική άνεση του επιτρέπουν να συνεχίσει την πορεία του ακάθεκτα. Αρκούν όμως αυτά όταν ο άνθρωπος στερείται το πιο βασικό στοιχείο της υγείας του; Την όρασή του; Η κίνησή του στη σκηνή μου άρεσε πολύ, το ίδιο και η κίνηση των ματιών του που έπειθαν για πραγματικά τυφλό άνθρωπο.

®Για τη σκηνοθεσία του Κ. Ασπιώτη που ρέει σαν νερό, η μετάβαση από τη μία σκηνή στην άλλη είναι κάθε φορά επιτυχής και μετρημένη ούτως ώστε το κοινό να αντιλαμβάνεται αβίαστα την εξέλιξη των δραματικών γεγονότων, η αξιοποίηση των τεχνικών μέσων της σκηνής του Βρετάνια του δίνει το αβαντάζ στη σκηνοθεσία και ας μην παραβλέψουμε, εννοείται, τη δυσκολία της δραματοποιημένης λογοτεχνίας και της παράστασης αυτής ιδίως όταν υπάρχει και το μέτρο σύγκρισης της πασίγνωστης ταινίας με τον Αλ Πατσίνο, με την οποία όμως οι διαφορές, οφείλω να πω, είναι ευάριθμες.

®Για τα σκηνικά που επιμελήθηκε η Αθανασία Σμαραγδή, αναδεικνύουν την παράσταση και μας μεταφέρουν πότε στο σπίτι του Φαούστο όπου διαβιεί με τη θεία του, την υπέροχη και τόσο αγαπητή κυρία Ξένια Καλογεροπούλου, αυτόν τον μύθο του ελληνικού θεάτρου που δεν χρειάζεται συστάσεις και επαίνους, πότε στο τρένο, πότε στο κουρείο ή στον οίκο ανοχής και πότε στο καμπαρέ και το σπίτι του Βιντσέντζο.

®Για τα κοστούμια της Ελίνας Δράκου που ενέδυσε όλον τον θίασο τόσο ταιριαστά ανάλογα με τη σκηνή και τους ρόλους κάθε φορά (προφανώς υπήρχαν και κάποιες διπλές διανομές).

®Για τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα.

®Για τον συσχετισμό φυσικά με τον μύθο του Φάουστ του Γκαίτε με τον έρωτα να φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη πρόκληση που συνάντησε ποτέ του και δεν είναι άλλη από την ίδια τη ζωή! Το ταξίδι του Φαούστο ομοιάζει συναρπαστικά με εκείνο του γκαιτικού Φάουστ. Ο Φάουστ έρχεται σε επαφή με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, σε μια αγωνιώδη καταβύθιση στο ανεξερεύνητο μέχρι τώρα ασυνείδητό του. Το ψυχικό, όμως, αυτό ταξίδι έχει «σατανικές» προεκτάσεις. Οι κρυφές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής, οι ασυνείδητες επιθυμίες και τα καταπιεσμένα ένστικτα, οι φόβοι και οι ενοχές, που κατοικοεδρεύουν στο ψυχικό του υπογάστριο, τον προ(σ)καλούν σε έναν πρωτόγνωρο αγώνα με τον σκιώδη αυτόν κόσμο. Και είναι ακριβώς αυτές οι σκιές, αυτό το περιφρονημένο κομμάτι της ύπαρξης, που θα τον οδηγήσει στη μεγαλύτερη ιδεώδη και συνάμα θρησκευτική εμπειρία: τον έρωτα. Μόνο αυτός θα σταθεί ικανός να φέρει το φως κόντρα σε κάθε πτυχή του που ο ίδιος νιώθει «ρυπαρή», σε κάθε ενοχή και σε κάθε επιθυμία του απωθημένη. Μόνο αυτός θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη ως τώρα πρόκλησή του: την ίδια τη ζωή. (Πηγή Εθνικό Θέατρο, ΦΑΟΥΣΤ του Άρη Μπινιάρη: https://www.n-t.gr/el/events/faust2024/) 

 

Εάν το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο είναι να μην ξέρει αν θέλει να ζήσει ή να πεθάνει, όπως ακούμε από τα χείλη του Φαούστο στην αρχή της παράστασης, η απάντηση που δίδεται στη λύση είναι ασφαλώς η πιο αισιόδοξη και η πιο φωτεινή!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Το σκοτάδι και το μέλι» του Τζιοβάνι Αρπίνο

Διασκευή: Πίνο Τιέρνο

Μετάφραση από τα ιταλικά: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Δραματουργική επεξεργασία - τελικό κείμενο παράστασης:

Αλεξάνδρα Αϊδίνη - Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Συμπληρωματική μετάφραση (από το μυθιστόρημα): Αλεξάνδρα Αϊδίνη

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Κοστούμια: Ελίνα Δράκου

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Χορογραφία-κίνηση: Δήμητρα Μερτζάνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου

Φωτογραφία-βίντεο: Χρήστος Συμεωνίδης

Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας-@forbidden.designs

 

Επικοινωνία-Προβολή στα ΜΜΕ: Ανζελίκα Καψαμπέλη

Διαχείριση επικοινωνίας: Εταιρεία Σκαφίδας-Δωροπούλου Ε.Ε.

Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Παπαδοπούλου

Καλλιτεχνική διεύθυνση-επιμέλεια: Άκης Σακελλαρίου

Μια παραγωγή των Θεατρικών Επιχειρήσεων Κάρολου Παυλάκη

 

ΠΑΙΖΟΥΝ

Άκης Σακελλαρίου, Προκόπης Αγαθοκλέους, Μαριάννα Πουρέγκα, Ξένια

Καλογεροπούλου, Δημήτρης Διακοσάββας, Γιώργος Τζαβάρας, Θησέας

Παπαπαναγιώτου, Γεωργία Σωτηριανάκου, Σταύρια Νικολάου, Μαρία

Καραγκιοζίδου, Ριχάρδος Αρώνης

TRAILER: https://www.youtube.com/watch?v=zFWxjF1DD3I