ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΛΕΜΟΝΓΚΡΑΣ

 

ΛΕΜΟΝΓΚΡΑΣ

της Ηρώς Κισσανδράκη

 

Θέατρο «104»

Ευμολπιδών 41, Κεραμεικός

 

Σκηνοθεσία: Ηρώ Κισσανδράκη

 

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Λευτέρης Βασιλάκης, Μαρία Δαμασιώτη, Ηρώ Κισσανδράκη, Γιάννης Σιάμπαλιας, Μάνος Τσούτης

 

Αναλύει η Μαρίνα Αποστόλου την παράσταση του Σαββάτου 15 Φεβρουαρίου 2025 (στις 9.00 μ.μ.)

 

Μια παράσταση με άρωμα από ορτανσίες και λευκά τριαντάφυλλα!

 

«Το ένα συμβολίζει το όλον… Μια εκκωφαντική σιωπή τριανταπέντε και πλέον χρόνων…»

 

Πίσω στην Ελλάδα του 2002 και συγκεκριμένα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μια μάλλον κλασική ελληνική οικογένεια με δύο ενήλικα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, φέρουσα συνήθη χαρακτηριστικά που εύκολα ο μέσος θεατής αναγνωρίζει με βάση την προσωπική του εμπειρία: ένα μεσαίου μεγέθους διαμέρισμα, μια τηλεόραση της τεχνολογίας των αρχών του 2000, μια μικρή τραπεζαρία, δύο μεσήλικες γονείς ντυμένοι όπως αρμόζει σε πρόσωπα που έχουν πλέον μεγάλα παιδιά, ένα κατάστημα με φυτά που στήθηκε με κόπο και κληροδοτήθηκε μετά στο ένα παιδί για να βιοποριστεί, κινητά τηλέφωνα με μικρές οθόνες, πτυχία πανεπιστήμιου που αποκτήθηκαν για να μπορούν τα παιδιά να ανελιχθούν στο μέλλον τους, μια μητέρα που ανησυχεί για την εξέλιξη των πραγμάτων μέσα στην οικογένεια και το πιο σημαντικό: μυστικά που δεν ειπώθηκαν ποτέ, ψυχολογικά συμπλέγματα άρρηκτα συνδεδεμένα με την αρρωστημένη ελληνική νοοτροπία, προβλήματα υγείας συναφή με την κάμψη και τον εκφυλισμό του πνεύματος και της ψυχής.

 

Γιατί το παρελθόν των γονιών, όσο οδυνηρό και να υπήρξε, να πρέπει να ακολουθεί τα παιδιά; Γιατί να διαιωνίζεται η όποια έχθρα, να κληρονομείται ο πόνος; Η κατάθλιψη αποτελεί ελαφρυντικό μιας ανάρμοστης συμπεριφοράς και μέχρι ποιου ορίου;

 

Το Λέμονγκρας της Ηρώς Κισσανδράκη, με αφορμή όπως διαβάζουμε στο δελτίο τύπου ένα πραγματικό γεγονός του παρελθόντος στο οποίο προσετέθη και μυθοπλασία, έρχεται να καταγγείλει αν όχι απλώς να κατονομάσει πολλαπλές παθογένειες που μαστίζουν την ελληνική οικογένεια αλλά και το άτομο μεμονωμένα. Έτσι, η μάνα ενδέχεται να αποδειχθεί τοξική μέχρι και ανταγωνιστική (έμμεσα) εις βάρος της κόρης εκφράζοντας την υπέρμετρη αγάπη και αδυναμία της για τον γιο, τον σπουδαίο της γιο που τελείωσε το Πολυτεχνείο και αναλαμβάνει projects σε πολυεθνική εταιρεία (κάτι που δεν έκανε η θυγατέρα και φυσικά η μητέρα δεν θα παραλείψει να την συγκρίνει αρνητικά με τον αδερφό της) και συνάμα εκδηλώνοντας με τρόπο σκληρό την απέχθεια για την κόρη της που το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να εγκαταλείψει την εστία για να συζήσει με «ένα καλό παιδί». Δεν είναι τυχαίο που η Λίλη, όπως ακούμε στο έργο, γευματίζει μόνη της… Η μητέρα (Φλώρα) θεωρεί την ομοφυλοφιλία παρωδική κρίση του νέου ανθρώπου και πιστεύει ότι είναι διαταραχή που ξεπερνιέται με τη βοήθεια ψυχολόγου. Οι γονείς είναι πρότυπο για τα παιδιά τους και το φταίξιμο για την ιδιαιτερότητα του γιου πέφτει βεβαίως στον μαλθακό πατέρα ο οποίος με τη σειρά του κατηγορεί τη γυναίκα του πως μεγάλωσε τον γιο τους «μέσα στα φουστάνια της».

Ρεαλισμός, σε κάποια σημεία και σκληρός ρεαλισμός όταν σημειώνονται έντονες συγκρουσιακές στιγμές μεταξύ των χαρακτήρων του έργου, θεατρική λοιπόν ψευδαίσθηση τόσο στον χώρο του ανθοπωλείου όσο και στο σπίτι της οικογένειας είναι το είδος που εκπροσωπεί το πρωτότυπο έργο της Η.Κ. που ανεβαίνει στο θέατρο 104 του Κεραμεικού.

Στα σημαντικά «ΣΥΝ» της παράστασης θα ήθελα να αναφέρω τα εξής στοιχεία:

·   Την ξεχωριστή ερμηνεία της Μαρίας Δαμασιώτη που υποδύεται την κόρη (Λίλη). Παίζει πολύ καλά τον ρόλο της, διακρίνεται στις λεπτομέρειες στην εκφορά του λόγου και διαθέτει εξαιρετική φωνή και άρθρωση.

·    Τα σκηνικά, τόσο στο ανθοπωλείο όσο και στο διαμέρισμα αλλά και η λιτή σκηνική απόδοση του ιατρείου με τη διπλή διανομή και την ιατρική μπλούζα κρεμασμένη δεξιά της εισόδου στην πλατεία όπου και εκεί έχουν τοποθετηθεί κάποιες μικρές γλάστρες.

·     Τα κοστούμια, τόσο της Λίλης που εργάζεται στο κατάστημα φυτών όσο και των μεσήλικων γονέων.

·  Το ίδιο το κείμενο, βεβαίως, που συζητάει μια πληθώρα θεμάτων (οικογενειακά μυστικά που ισοδυναμούν με ψεύδη, κόμπλεξ που οφείλονται σε ανοιχτές πληγές από απάνθρωπα βιώματα, μη αποδοχή και απόρριψη, στερεότυπα, κατάλοιπα, σεξουαλικός προσανατολισμός, θρησκευτική πίστη σήμερα και κάποτε, ορφάνια, χηρεία, μεσοαστική οικογένεια στην Ελλάδα, σημαντικά προβλήματα υγείας μη αναστρέψιμα που εκθέτουν το άτομο και το καθιστούν μη αυτόνομο αλλά και επικίνδυνο με μοιραία δράση). Μου άρεσε πολύ ο διαχωρισμός των σκηνών, η μετάβαση από τη μία εικόνα στην άλλη. Ειδικότερα, βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα η εναρκτήρια σκηνή του έργου να μην είναι πραγματικά η πρώτη σκηνή αλλά στην ουσία να ανήκει στη μέση της εξέλιξης. Και ο τίτλος βέβαια του έργου φέρει ένα ειδικό βάρος καθώς το λεμονόχορτο ή αλλιώς κυμβοπώγων διαθέτει θεραπευτικές ιδιότητες. Παθογένεια και θεραπεία συνιστούν, τρόπον τινά, ένα από τα δίπολα του έργου. 

   Στο επίπεδο πάλι του κειμένου, οι φυσικοί διάλογοι και η αφήγηση σε αρμονική συνύπαρξη και συμπληρωματική σχέση.

·      Τα ηχητικά τοπία όπως π.χ. το άκουσμα της βροχής.

 

Λοιποί συντελεστές:

Σχεδιασμός Κίνησης: Γιάννα Μελά

Φωτογραφίες: Νίκος Βανδώρος

Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς

Ηχητικό Περιβάλλον: J.M.I.K.

Σκηνικά – Κοστούμια: Urban Theatre

Trailer: Γιώργος Μπελεγρής

Μακιγιάζ: Χρύσα Ράικου

Αφίσα: Mavra Gidia

Οργάνωση παραγωγής: Nικαίτη Κωνσταντίνου

Παραγωγή: Urban Theatre

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης