PLAY IT AGAIN, SAM!: ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
PLAY
IT AGAIN, SAM!
(πρώην «Ωραίος & Σέξι»)
«Είμαι όσο κοντός και όσο άσχημος
χρειάζεται για να πετύχω μόνος μου…»
Πολυχώρος Τέχνης «FAUST»
Καλαμιώτου 11, Μοναστηράκι
ΤΟΥ ΓΟΥΝΤΙ
ΑΛΛΕΝ
Μετάφραση
– Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
Αναλύει η
Μαρίνα Αποστόλου την παράσταση της Κυριακής 15 Δεκεμβρίου 2024 (Στις 18.30)
Ένας γλυκύτατος, νευροδιαφορετικός, (πιθανότατα) με σύνδρομο «Άσπεργκερ»
Άλλαν. Αυτός είναι το
κεντρικό πρόσωπο του έργου και ο Αρμάν
Εδουάρδος Μενετιάν που τον υποδύεται, έχει καταφέρει να ταυτιστεί μαζί του!
Στάση του κορμού του σώματος με ελαφριά αλλά ορατή κλίση, νευρικές συσπάσεις
προσώπου, εκκεντρικό ντύσιμο (βλέπουμε να φέρει εμπριμέ ρούχα αν και η εποχή
οπότε διαδραματίζονται τα γεγονότα χαρακτηριζόταν από τα έντονα χρώματα, το
βλέπουμε και στα άλλα πρόσωπα του έργου αλλά και σε σημεία του σκηνικού/οικίας
του Άλλαν – βρισκόμαστε στα 1969), ιδιαίτερα και περιορισμένα ενδιαφέροντα (είναι κριτικός
κινηματογράφου), επαναληψιμότητα και εμμονές (βλέπει για παράδειγμα μια ταινία πολλές
φορές μέσα σε λίγο χρόνο ενώ προσκολλάται σε πρόσωπα – ινδάλματα των αγαπημένων
του ταινιών όπως κυρίως στον Μπόγκαρτ που μέσω των εμβληματικών του ρόλων θα είναι καθόλη τη διάρκεια του έργου ο «φάρος» του και ο μέντοράς του παρότι δεν ομοιάζουν στο παραμικρό), αγάπη στους αριθμούς και (αυτό)προσδιορισμός
με βάση αυτούς (τα γενέθλια της Λίντα τα θυμάται διότι ως ημερομηνία συμπίπτουν
με την πρώτη κολονοσκόπηση της μητέρας του…!), ανωριμότητα, υπέρμετρο άγχος και μεγέθυνση/αλλοίωση
της πραγματικότητας (ο Άλλαν βιώνει ένα διαρκές άγχος για όλα, μια μόνιμη
αγωνία ενώ με τη φαντασία του διαρκώς στήνει στο μυαλό του σκηνές από μια
διογκωμένη πραγματικότητα πότε με τον Μπόγκαρτ και πότε με τις γυναίκες που γνωρίζει
καθώς και με την πρώην σύζυγό του), αδεξιότητα στη συμπεριφορά, γκάφες, δυσκολία
σε σχέση με το αντίθετο φύλο (γενικά βιώνει μοναξιά), ένας μόνο φίλος, ο Ντικ,
ειλικρίνεια που μεγαλώνει την αγωνία του (του είναι αδύνατον να συνεχίσει να
δρα πίσω από την πλάτη του φίλου του), δυσλειτουργικότητα
εν γένει (με τη σύζυγό του σχεδόν δεν είχε ερωτικές επαφές και έτσι διάβαζε
συμβουλές από βιβλίο για αρχαρίους του εν λόγω «σπορ», τις άλλες γυναίκες
περιμένει να βοηθηθεί από τη Λίντα κυρίως για να τις πλησιάσει, ρίχνει κάτω τα
κεράσματα σε επίσκεψη που θα δεχθεί σαν να ήταν μικρό παιδί, αποστηθίζει αποσπάσματα
από βιβλίο συναφές με τη φωτογραφία για να εντυπωσιάσει…). Είναι όμως και
ευφυής (αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι συμβαίνει) και διαθέτει έξυπνο, εύστοχο
χιούμορ (για παράδειγμα λέει στη Λίντα να μιλήσει στον Ντικ για την ερωτική τους συνεύρεση όταν θα είναι ψηλά το χρηματιστήριο!)
Αυτός λοιπόν είναι ο Άλλαν που τόσο
πολύ ξεχωρίζει με τη διαφορετικότητά του, που διαπράττει τόσα λάθη μα και που
οι άλλοι του περίγυρού του δεν είναι καλύτεροί του στην ουσία. Η Λίντα είναι
εξαρτημένη από τον ψυχαναλυτή της (πιο εξαρτημένη απ’ όσο είναι ο Άλλαν από τον
δικό του), νιώθει μόνη της διότι ο σύζυγός της Ντικ την παραμελεί, φοβάται τα
αεροπλάνα, δεν έχει αυτοπεποίθηση, είναι όμως και ευαίσθητη και πραγματική φίλη
και γι’ αυτό συμπαραστέκεται στον Άλλαν. Ο Ντικ πάλι είναι αφοσιωμένος στις δουλειές
του, στις επιχειρήσεις του και στις επενδύσεις του που δεν είναι πάντα
επιτυχείς. Αγαπά κι αυτός τον Άλλαν όμως δεν διαθέτει τον απαραίτητο χρόνο για
να ασχοληθεί μαζί του, εγχείρημα που όπως αναφέραμε αφήνει στα χέρια της Λίντα.
Σε μια εποχή χωρίς κινητά, ανησυχεί διαρκώς για τις επαγγελματικές του επαφές,
μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο και φροντίζει να ενημερώνει για το πού βρίσκεται
και τι τηλεφωνικό αριθμό έχει το μέρος όπου έχει πάει ώστε να μην χάνει ούτε
λεπτό την επαφή… Η Νάνσυ, η πρώην σύζυγός του, δεν διαθέτει καμιά καλλιέργεια,
δεν εντοπίζει τίποτα θετικό στον Ντικ, την έλκει το άγνωστο και η περιπέτεια,
δεν δείχνει καθόλου ρεαλίστρια, μάλλον αιθεροβάμων και άμυαλη παρουσιάζεται. Μα
και πολλές από τις γυναίκες που συναντά ο Άλλαν, τις πιο πολλές φορές χάρη στη
Λίντα, έχουν ιδιοτροπίες, δεν είναι σοβαρές (βλέπουμε μια ηθοποιό μάλλον πορνοστάρ),
μια άλλη θέλει να αυτοκτονήσει, κάποια άλλη έχει προσκόλληση στη θρησκεία
κ.ο.κ. . Μέχρι ο Άλλαν να βρει την κατάλληλη για εκείνον γυναίκα, με την οποία
θα έχει κοινά σημεία αναφοράς, θα περάσει μοιραία από όλες αυτές τις αποτυχημένες
γνωριμίες. Το ίδιο όμως δεν ισχύει λίγο – πολύ για όλους μας;
Το Play it again, Sam! είναι μια πολύ
γλυκιά κωμωδία με άρωμα από ασπρόμαυρες all time
classic cinephile ταινίες, θα
έλεγα σχεδόν ρομαντική (βλέπε τη βαρκάδα που κάνουν μαζί ο Άλλαν και η Λίντα) και κυρίως πολύ τρυφερή και ανθρώπινη… Κάθε άνθρωπος
είναι μοναδικός, ξεχωριστός, «πολεμάει» με όσα όπλα έχει στη ζωή (η ομορφιά
εξάλλου είναι κάτι εντελώς σχετικό και προϊόν τυχαιότητας εξ ου και η ατάκα του
Άλλαν πως αν πετύχει θα οφείλεται στη γοητεία του και στην προσωπικότητά του
και όχι στα κάλλη του), έχει την ανάγκη να αγαπηθεί και φυσικά να αγαπήσει.
Είναι αδύνατον να ταιριάζουν όλοι με όλους και το κυριότερο: κανείς δεν είναι
τέλειος… μα όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή και στην ευτυχία…
Πολύ όμορφο σκηνικό, ζωντανά χρώματα σε σκηνή και κοστούμια, υπέροχες φωτογραφίες και γραφικά, προβολές στον τοίχο με θέματα και ακούσματα από τις ταινίες που έχουν σημαδέψει τον Άλλαν. Πολύ αισθαντική και χαριτωμένη ατμόσφαιρα στο σύνολο. Εκτός από τον Μενετιάν που ήταν τέλειος, μου άρεσαν εξίσου όλοι οι ηθοποιοί του θιάσου, ο καθένας στον ρόλο που είχε αναλάβει. Ανταποκρίθηκαν πολύ σωστά. Ένα ξεχωριστό μπράβο αξίζει φυσικά στην Αλεξάνδρα Τσιάγκα που τα έβγαλε πέρα άψογα με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες, κάτι που απαιτούσε και ταχύτητα και προσαρμοστικότητα.
Επίσης, πρωτότυπη βρήκα την προσθήκη/πάντρεμα παλιού και σύγχρονου στην εναρκτήρια
σκηνή με τη φωνή του αναγνωρίσιμου δημοσιογράφου Άρη Δημοκίδη.
Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω τα
συγχαρητήριά μου και στον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη που ξεχώρισε μέσα από τις ακροάσεις
αυτόν τον τόσο ταιριαστό Άλλαν και τον φίλο του τον Ντικ.
Είναι μια κωμωδία που φτιάχνει το
κέφι το κοινού, χωρίς ίχνος υπερπροβολής και καυχησιολογίας όπως συμβαίνει αλλού,
κάθε άλλο θα έλεγα, είναι μια παράσταση που αξίζει σίγουρα την προσοχή και την
επιλογή των θεατών.
Εύγε!
A kiss is just a kiss... As time goes by...
|
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Σκηνοθεσία / Μετάφραση: Γιώργος Ζαχαράκης |
|
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Σοφία Κικιλίντζια (Λίντα), Αρμάν Εδουάρδος
Μενετιάν (Άλλαν), Χρήστος Ντόβας (Μπόγκαρτ), Τάσος Προβιάς (Ντικ), Αλεξάνδρα
Τσιάγκα (Νάνσυ, 7 γυναίκες). |
|
Φιλική συμμετοχή: Άρης Δημοκίδης |
|
Φωτισμοί: Αλέξης Πηλός |
Teaser: https://www.youtube.com/watch?v=wm2sJjVjf4o
.jpg)
Comments
Post a Comment