ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΕΣΤΙΑΣΗ: ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΕΣΤΙΑΣΗ

«Δεν μου αρέσει να με αγγίζουν όταν δεν έχω ενορχηστρώσει εγώ την επαφή…

Η μνήμη είναι περίεργο εξάρτημα… Φέρνει στην επιφάνεια ό,τι θέλει…

Η κάμερα δεν εστιάζει ποτέ δυο φορές στο ίδιο σημείο… Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν αλλά μπορούμε να το κοιτάξουμε διαφορετικά…»

 

Θέατρο «ΑΡΓΩ»

Ελευσινίων 13-15, Μεταξουργείο

 

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΙΔΗ

Σκηνοθεσία: Νατάσα Παπαδάκη

 

Αναλύει η Μαρίνα Αποστόλου την παράσταση της Πέμπτης 17 Οκτωβρίου 2024

 

Θα ξεκινήσω από τα προσωπικά μου συναισθήματα. Κι αυτό διότι νιώθω μεγάλη χαρά όταν βρίσκομαι στην πρώτη-πρώτη παράσταση ενός σύγχρονου ελληνικού θεατρικού έργου. Στην πρώτη σειρά της πλατείας και καταγράφω στο τετράδιό μου όλα όσα θεωρώ σημαντικά και σκοπεύω να αποτυπώσω κατόπιν στην παρουσίασή μου. Είναι στ’ αλήθεια συγκινητικό για μένα. Πιστεύω στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο, το αγαπώ ιδιαιτέρως και λατρεύω να το παρατηρώ. Ιδίως όταν ανήκει στην κατηγορία του ψυχολογικού θρίλερ, όπως συμβαίνει με την Αυτόματη εστίαση του Γιώργου Αγγελίδη.

Και ακριβώς επειδή το εν λόγω έργο ανήκει σ’ αυτό το είδος και διαθέτει αρκετά πλούσια δράση, το φέρνω στο μυαλό μου και ως ταινία στον κινηματογράφο. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον πραγματικά.

Ο Γιώργος Αγγελίδης μέσα από το νέο του δραματικό κείμενο, θίγει πολλαπλά ζητήματα/πολλαπλές θεματικές: το τραύμα και το μετατραύμα (το αρχικό δηλαδή τραύμα με τη μορφή που έχει λάβει πια μετά από χρόνια), το μετατραυματικό στρες, το δίπολο μνήμη – λήθη, τη σχέση της φωτογραφίας με τη λήθη, τη σχέση της όσφρησης και της μνήμης, την ιδιαίτερη ζωή που διάγει ένα ομοφυλόφιλο άτομο, τους επιπλέον κινδύνους που διατρέχει, τη στάση της οικογένειάς του απέναντί του, την επαγγελματική του ζωή που συχνά συναντιέται με τον πιο φιλόξενο αλλά συχνά νοσηρό και λερό χώρο της τέχνης, τον σκοτεινό κόσμο των ουσιών, τη βία που ασκεί ο ισχυρός στον πιο αδύναμο, τον σαδισμό, τη βία που ασκεί το θύμα μετά την άσχημη εμπειρία που βίωσε, τον φόβο και την αμηχανία στη νέα αρχή αλλά και την ανάγκη για εκδίκηση μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, το κενό στην ψυχή που αφήνει η απογοήτευση… Πρόκειται πραγματικά για ένα άκρως πολυδιάστατο έργο.

Έτσι, μια φωτογραφική μηχανή απαθανατίζει τη στιγμή όπως ακριβώς κάνει και το μυαλό, μόνο που το μυαλό δεν μπορεί να ρετουσάρει τη στιγμή για να την κάνει να φανεί πιο όμορφη. Πίσω από την εικόνα βρίσκεται ο φωτογράφος της και πίσω από το μυαλό ένας άνθρωπος, που μπορεί να είναι δράστης, κακοποιητής ή παθών. Ο Πέτρος κακοποιείται σεξουαλικά και όχι μόνο (στην αρχή βλέπουμε ότι τον αναγκάζει να ξυρίσει τα μαλλιά του) από τον Μάριο στα εφηβικά του χρόνια χωρίς ποτέ το άρωμα του Πέτρου να έχει φύγει από τη μύτη του. Και είναι ακριβώς αυτό το ιδιαίτερο άρωμα που θα τον οδηγήσει στην επιβεβαίωση της αλήθειας που έτσι κι αλλιώς γνωρίζει και τον στοιχειώνει για χρόνια. Ο Μάριος θα γίνει ο σύντροφος και συγκάτοικός του μετά από μια τυχαία συνάντηση σε μπαρ με την επιβεβαίωση του κακού να επισφραγίζεται όταν ο Πέτρος ανακαλύψει το υλικό με τον οποίο ο Μάριος τον βίασε στο παρελθόν και τον εκβίαζε στη συνέχεια.

Έχουμε να κάνουμε με μια παράσταση που παίρνει άριστα δέκα στη σκηνοθεσία. Και τη σκηνοθεσία υπογράφει η προφανώς πολύ ταλαντούχα Νατάσα Παπαδάκη σε συνεργασία με τη Μαρία Μπακάρα. Με λίγα σχετικά σκηνικά μέσα καταφέρνουν να παραστήσουν και τη συνομιλία μέσω διαδικτύου των δύο αντρών, και τη συνάντησή τους στο μπαρ, την επικοινωνία τους εκτός του μπαρ, τη σκηνή του αυτοκινήτου για τη μετάβαση στο σπίτι του Πέτρου (εξ ου για παράδειγμα και το κινηματογραφικό στοιχείο), τη σκηνή του βιασμού φυσικά που με τους άψογους κατακόκκινους φωτισμούς πίσω από το πανί αφήνει παγωμένο το κοινό (οι φωτισμοί ήταν γενικότερα πολύ σωστά δουλεμένοι και ενίσχυσαν σημαντικά την παράσταση) αλλά και τη φωτογράφιση του Πέτρου από τον Μάριο και το αντίθετο μετά, όταν δηλαδή ο Πέτρος επαναλαμβάνει τη σκηνή – προθάλαμο του βιασμού του αλλά και όταν ακινητοποιεί τον Μάριο για να του μιλήσει ανοιχτά και να ξεσπάσει όσα τον πονούν ακόμα.

Δεν θα μπορούσα φυσικά να μην αναφερθώ στους δύο ηθοποιούς, τον Οδυσσέα Πετράκη και τον Χρήστο Ντόβα που ενσάρκωσαν τον Πέτρο και τον Μάριο αντίστοιχα. Ήταν άψογοι, πειστικότατοι, έδεσαν αρμονικά ως ζευγάρι θεατρικό στη σκηνή, ήταν πολύ φυσικοί, μου άρεσε η αθωότητα του «Πέτρου», η αγριότητα του «Μάριου», μου άρεσε που ο τελευταίος είχε τα νύχια του μαύρα βαμμένα, ομοίως και τα μάτια του, μου άρεσε το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό του, αυτά τον καθιστούσαν σκληρό και χυδαίο, μου άρεσε που ήταν ψηλός και γυμνασμένος. Έπειθε απόλυτα για «Μάριος». Ο τρόπος που αμφότεροι κρατούσαν τα ποτά, τη φωτογραφική μηχανή, που κοιταζόντουσαν, τα δάκρυα στο πρόσωπο του «Πέτρου» κάποιες στιγμές…

Ένα ακόμη σχόλιο για το δραματικό κείμενο το ίδιο: παρότι υπήρξαν στιγμές που έμοιαζαν ασύνδετες μεταξύ τους με την έννοια ότι προσωπικά με μπέρδεψαν στην κατανόηση και τη συνέχεια, δεν μπορώ να μην φωτίσω τον δυνατό λόγο του Αγγελίδη σε πολυάριθμα σημεία του έργου του. Ενδεικτικά, θα αναφέρω το πώς ο Πέτρος θυμάται τον βιαστή του με τα μακρόσυρτα σύμφωνα αλλά και τα κίτρινα δόντια του, το πώς ο Μάριος κουρελιάζεται για μια δόση ναρκωτικών προσφέροντας το σώμα του ως αντάλλαγμα και κάνοντας παθητικό σεξ ενώ δεν το συνηθίζει διότι δεν του αρέσει, το πώς ο συγγραφέας συζητάει μέσα στο έργο του την ίδια τη γονεϊκότητα με την οικογένεια του Μάριου να τον στηρίζει και να τον βοηθάει να ξεπεράσει τον εθισμό ενώ αντίθετα την οικογένεια του Πέτρου να τον στέλνει σε ψυχολόγο όταν ο τελευταίος αποκαλύπτει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και ακόμα χειρότερα όταν καταφθάνει στο πατρικό του βιασμένος από τον Μάριο και όχι απλά δεν εισπράττει αγάπη και θαλπωρή αλλά αναγκάζεται να πει στον παραδοσιακό του πατέρα πως κατάντησε έτσι για μια γυναίκα… αυτό δηλαδή ακριβώς που θα ήθελε εκείνος να ακούσει – αυτό και τίποτα άλλο.

 

«Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από μια περίληψη του παρελθόντος μας…»

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Γιώργος Αγγελίδης

Σκηνοθεσία: Νατάσα Παπαδάκη

Πρωτότυπη Μουσική: Στέλλα Σαμαρά

 

Σκηνικά: Βασίλης Δαρόγλου

Ενδυματολόγος: Έλενα Στρατηγοπούλου

Κινησιολόγος: Κωνσταντίνος Φρίγγας

Σχεδιασμός φώτων: The Chameleon

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μπακάρα

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης

Επιμέλεια μακιγιάζ: Margο Beauty

Development Manager: Μαργαρίτα Μονέδα

Social Media: Θοδωρής Ζαργκλής

Βίντεο: Blacklist Productions

Βοηθός παραγωγής: Μάρω Γεωργακούδη

Επικοινωνία: Καλλ. Εταιρεία Cald / Le Canard qui Parle

Οργάνωση παραγωγής: Μαντάμ Σαρδάμ

 

Πρωταγωνιστούν:

Πέτρος:  Οδυσσέας Πετράκης

Μάριος: Χρήστος Ντόβας

 

Teaser: https://www.youtube.com/watch?v=cN3hBVlqmwA