ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΧΕΡΙ: ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΧΕΡΙ

του Τάσου Ιορδανίδη

Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα

 

Θέατρο «ΑΛΦΑ Ληναίος - Φωτίου»

Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2024

9.00 μ.μ.

 

Αναλύει η Μαρίνα Αποστόλου

 

«Τα παιδιά γιατί γίνονται έτσι; Γιατί βλέπουν εμάς τους μαλάκες γίνονται έτσι…»

    

                        Η δράση του ανθρώπου με βάση το συναίσθημα

 

 Πρεμιέρα έκανε χθες Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2024 η παράσταση των Τάσου Ιορδανίδη και Θάλειας Ματίκα Θέλω να σου κρατάω το χέρι στο ιστορικό θέατρο «ΑΛΦΑ Ληναίος - Φωτίου» της οδού Πατησίων & Στουρνάρη. Η εν λόγω παράσταση επαναλαμβάνεται για τέταρτη χρονιά και για ορισμένο αριθμό παραστάσεων.

 Ομολογώ πως είμαι ίσως από τους τελευταίους που είδαν το συγκεκριμένο έργο με σκοπό να γράψουν πάνω σ’ αυτό, γεγονός που αποδεικνύεται από τις πολυάριθμες κριτικές που έχει λάβει η παράσταση, στο σύνολό τους διθυραμβικές και όχι άδικα.

  Τι μπορεί να επινοήσει ο άνθρωπος όταν είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και της διάλυσης; Ποια ύστατη προσπάθεια θα κάνει για να μην χάσει αυτά που έφτιαξε και αυτά που αγαπάει; Μπορεί να γίνει ενδεχομένως σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός για να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να εκφράσει όσα δεν μπορεί να ξεστομίσει και να παραδεχτεί σε συνθήκες ρεαλισμού και ρουτίνας της καθημερινότητας; Τέλος, τι συνέπειες μπορεί να επιφέρει στη ζωή το να δρα ένας ευαίσθητος άνθρωπος ως επί το πλείστο με βάση το συναίσθημά του, τον έρωτα για τη γυναίκα του και τη λατρεία για το παιδί του, τις παρορμήσεις του, τα ένστικτά του όπως είναι η ζήλια και τη δίψα του για ανέλιξη μέσω του ρίσκου;

  Ο Τάσος Ιορδανίδης συλλαμβάνει μια πρωτότυπη ιδέα σχετικά με τις παραπάνω θεματικές και υφαίνει μια ρομαντική κομεντί που αγγίζει το κοινό καθότι αυτό εντοπίζει σίγουρα περισσότερα από ένα στοιχεία του εαυτού του και των βιωμάτων του στο κείμενο αυτό και τους δύο τόσο γήινους, τόσο προσιτούς και τόσο αληθινούς δραματικούς χαρακτήρες του. Στο τέλος, μια αναπάντεχη ανατροπή περιμένει τους θεατές, καθώς εκπλήσσονται ευχάριστα ξεφεύγοντας από την αναμενόμενη ίσως κατάληξη. Οι ανατροπές σχεδόν πάντα αρέσουν στο κοινό, θαρρεί κανείς ότι τις χρειάζεται ψυχολογικά και τις επιζητάει χωρίς να το ομολογεί, χωρίς καν το ίδιο να το συνειδητοποιεί.

  Δύο νέοι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, συναντιούνται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ημιδιαμονής. Είναι και οι δύο έγγαμοι, γονείς μικρού παιδιού και εργαζόμενοι με ευθύνες, όπως άλλωστε συμβαίνει στην ενήλικη ζωή συνήθως. Οι γάμοι και των δύο περνάνε ισχυρή κρίση με το νευρικό τους σύστημα να έχει κλονιστεί. Δείχνουν πράγματι να παρουσιάζουν αρκετά κοινά στοιχεία. Δεν φέρουν συγκεκριμένα μικρά ονόματα καθώς είναι κάθε άντρας και κάθε γυναίκα που θα μπορούσαν να είναι στη θέση τους. Δεν ξέρουμε πώς γνωρίστηκαν ακριβώς, ξέρουμε όμως ότι μεταξύ τους έχει επέλθει ένα σύμφωνο, ένα «deal» όπως λένε και οι ίδιοι συναντήσεων για ερωτική επαφή χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς υποχρεώσεις. Η γυναίκα δείχνει πιο ορθολογίστρια και πιο νευρική, αποζητά την επικοινωνία εκτός από το σεξ και απαιτεί να λέγονται αλήθειες κατά τη διάρκεια των συναντήσεων. Ο άντρας που θέλει να μοιάσει πιο κυνικός και πιο ωμός ωστόσο αποδεικνύεται βαθιά συναισθηματικός, ευάλωτος και πληγωμένος. Για παράδειγμα, για εκείνον το «πορνό» που έλεγε ο παππούς του είναι απλώς «τσόντα» που βλέπουν όλοι οι άντρες κι όσοι δηλώνουν το αντίθετο ψεύδονται. Αντίθετα, για την παρτενέρ του οι αισθησιακές όπως λέει ταινίες συνιστούν μια βιομηχανία υποβάθμισης της γυναίκας, την οποία η ίδια αποδοκιμάζει αλλά στο τέλος επιλέγει να βλέπει επίσης με ευχαρίστηση. Αυτός όμως που νιώθει θρυμματισμένος από τον χωρισμό του από τη γυναίκα του δείχνει να είναι κυρίως ο άντρας. Πίνει διαρκώς, στρίβει τσιγάρα, κάποιες φορές καπνίζει και χασίς ενώ εκεί που αποσυντίθεται εντελώς είναι όταν ενημερώνεται από τον δικηγόρο του για την αγωγή διαζυγίου εκ μέρους της συζύγου του. Τότε παθαίνει κρίση πανικού, πίνει κι άλλο αλκοόλ, καταπίνει χάπια, κάνει εμέτους, γίνεται ένα με το πάτωμα του δωματίου του. Τα οικονομικά προβλήματα, η αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών σε ένα σπίτι όπως είναι η πληρωμή του ρεύματος και του ενοικίου καθώς οι δεκάδες ιδιοτροπίες και παραξενιές άνευ ουσίας (κατά δεύτερο λόγο βέβαια αυτό) είναι οι κύριες αιτίες που οδηγούν σε συγκρούσεις ένα ζευγάρι και στη συνέχεια σε διάσταση. Ένας άντρας που δεν συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένεια που έχει δημιουργήσει προσβάλλεται αποκαλούμενος «ξευτύλας» από τη γυναίκα του, καταφεύγει σε αυτή την ηλικία στη μητέρα του για λίγη βοήθεια και συντρίβεται όταν η σύζυγος τού βροντοφωνάζει πως το παιδί τους θα ζήσει καλύτερα μακριά του. Μια γυναίκα που γίνεται μητέρα παραμερίζει την καριέρα της ενώ ο σύζυγος την εξελίσσει κι εκείνη πάλι επανέρχεται συμβιβαστικά στην αρένα της εργασίας όταν εκείνος όχι απλά δεν μπορεί να κερδίσει χρήματα αλλά έχει δημιουργήσει μάλιστα σημαντικές οφειλές.

 Πρόκειται για μια παράσταση που παρακολουθεί κανείς πολύ ευχάριστα, έχει ροή, αγωνία για το μετά, χιούμορ που ξεκουράζει και διασκεδάζει (σημειώνω ιδιαιτέρως την ατάκα με το αυτοκίνητο, τα χιλιόμετρα και τους Φλίντστοουνς), πολλή συγκίνηση φυσικά, τόνους πραγματικότητας καλώς ή κακώς και μια σκηνή καπιτάλε του Τάσου Ιορδανίδη που κάνει τα σανίδια της σκηνής να τρίζουν και τους τοίχους να τρέμουν! Σαν αθλητής που κρατάει τις δυνάμεις του για να τις αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό τη στιγμή ακριβώς που πρέπει. Την ώρα δηλαδή που το δραματικό πρόσωπο που υποδύεται έχει ανάγκη να ξεσπάσει, να φωνάξει, να ουρλιάξει, να βγάλει έξω τη μαυρισμένη του ψυχή, να εκθέσει τις πληγές του, να πει το παράπονό του. Είναι μια στιγμή που ο χαρακτήρας του παθαίνει υπερχείλιση αλλά και εκφράζει την ελπίδα να επιστρέψει κάποια μέρα σπίτι του και να πάρει αγκαλιά τον γιο του. Γι’ αυτό και όπως λέει η επιλογή του ξενοδοχείου «ημι-διαμονής» κι όχι κάτι άλλο πιο μόνιμο και πιο σταθερό. Δεν είναι όμως μόνο η αγάπη προς το μικρό παιδί που ελκύει τον χαρακτήρα του Ιορδανίδη πίσω στο σπίτι του. Είναι και η αγάπη προς τη γυναίκα του που γι’ αυτόν είναι απέραντο φως αλλά και σπουδαίος, επίσης ευαίσθητος άνθρωπος βγαλμένη μέσα από τα έργα κλασικών Ρώσων συγγραφέων.

 Οι ερμηνείες και των δύο ηθοποιών (αποτέλεσμα βεβαίως και της σωστής σκηνοθεσίας) είναι πολύ φυσικές, πολύ άμεσες, νιώθεις πολλές φορές ότι βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, ότι πίνεις βότκα μαζί τους, τρως νουντλς έτσι εύκολα και γρήγορα, χορεύεις, γελάς και διαμαρτύρεσαι, παραδέχεσαι τα λάθη σου αλλά και ξεδιπλώνεις την τόσο ανθρώπινη πλευρά σου. Ιορδανίδης και Ματίκα έχουν εξελιχτεί σε ένα αχτύπητο, ζηλευτό θεατρικό δίδυμο.

 Εξαιρετικά τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαρίδη, πολύ εύστοχα, άριστα θα έλεγα και υπέροχη η μουσική ένδυση της Θάλειας Ματίκα. Το ίδιο έχω να παρατηρήσω και για τους φωτισμούς της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη ιδίως στη σκηνή της παράκρουσης του άντρα.   

Αναλυτικά όλοι οι συντελεστές

«Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη

Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Θάλεια Ματίκα

Σκηνικά-κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη 

Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατεράκης (2021-22), Ελίνα Γιουνανλή (2022-23)

Official Trailer: Jaco and the Magic beans

Video (Στιγμιότυπα παράστασης): Liccorice Pizza

Σχεδιασμός ήχου: Στέφανος Κεραμίδας

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καρτσαφλέκη

Επικοινωνία θεάτρου: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Διεύθυνση θεάτρου: Μανώλης Φραγκάκης

 

Παίζουν: Τάσος Ιορδανίδης - Θάλεια Ματίκα

Βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=3C73cWtc5u4